W dzieciństwie marzyłam o lalce. Dziś realizuje swoje marzenia. Duże dziewczynki
też chcą się bawić lalkami. Bo w każdej z nas jest mała dziewczynka.
Pamiętam jakby to było wczoraj. Zachwycałam się lalkami Barbie, choć i tzw. zwykła Zuzia sprawiłaby mi ogromną radość.
Szmaciana lalka z dużymi oczami i włosami z włóczki. Oczy na ich widok się
świeciły żeby choć popatrzeć z bliska, dotknąć przez chwilę o zabawie nie wspominając.
Będąc jeszcze w szkole podstawowej ze starej ścierki zrobiłam brzuszek i głowę,
zaś ręce i nogi z patyków, które znalazłam na spacerze w lesie. Zapewne wyda Wam się to śmieszne, ale dla
mnie miały ogromną wartość. Moja pierwsza lalka i to nie byle jaka, bo zrobione
przeze mnie. Nie było mi dane cieszyć się nią długo. Zbliżały się wakacje a Ja wyjeżdżałam
do dziadków z obawy, że mój kuzyn mi Ja zniszczy zostawiłam Ją w domu.
Wakacje u dziadków szybko minęły, bo to co miłe szybko się kończy. Po powrocie
do domu nie zastałam już mojej lalki. Mama postanowiła Ja wyrzucić i tak moja księżniczka
zniknęła z mojego życia.
Lata mijały i tak w moim domu rodzinnym pojawiła się lalka Barbie. Jeśli teraz
sądzicie, że spełniło się moje marzenie nic bardziej błędnego. Lalkę dostała
moja siostra, a później kolejną i kolejną.
Ja z wiekiem przestałam marzyć o lalkach, ponieważ musiałam szybko dorosnąć. Za szybko …
Lata mijają a w moim życiu wydarzyło
się wiele.
Tym razem ominę kilka, być może istotnych szczegółów
z mojego życia. To już na inną opowieść.
Pewnego dnia a pamiętam jak dziś był to dzień przed tzw. „czarnym piątkiem”
kupiłam maszynę do szycia. Wierzcie, lub nie jeśli zapytana pół roku, rok
wcześniej, że będę szyć to bym Was wyśmiała. No powiedzmy bym się uśmiechnęła.
Początki nie były łatwe, ale kiedy już wszystko wydało się prostsze to uszyłam
swoją pierwszą lalkę Megan.
Nie z patyków i starej ścierki, a co najważniejsze
nikt ani nic mi jej nie odbierze.
I wiecie co? Marzenia się spełniają choć czasami czasu wymagają.
